اخبار داخلی ورزشی از مهدی تاج تا کی‌روش و برانکو

چهارشنبه 22 تير 1401

از مهدی تاج تا کی‌روش و برانکو

متاسفانه نگاهمان روبه‌جلو نیست و عمده تنش‌ها و درگیری‌هایمان هم کهنه و قدیمی است. وقتی فوتبالی‌ها پشت هم نیستند و نمی‌توانند مدیریت این رشته ورزشی را به دست بگیرند...

«متاسفانه نگاهمان روبه‌جلو نیست و عمده تنش‌ها و درگیری‌هایمان هم کهنه و قدیمی است. وقتی فوتبالی‌ها پشت هم نیستند و نمی‌توانند مدیریت این رشته ورزشی را به دست بگیرند، طبیعی است که مهدی تاج و امثال او بار دیگر به صحنه برمی‌گردند. در حوزه فنی هم انگار جسارت آزمودن ایده‌های نو را نداریم؛ بنابراین عجیب نیست که دو قطبی کی‌روش - برانکو تا لحظه مرگ این دو مربی و شاید حتی بعد از آن ادامه داشته باشد!»
روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: «خبر عجیب آخرین روز ثبت‌ نام از نامزدهای انتخابات ریاست فدراسیون فوتبال، نام‌نویسی مهدی تاج بود. رئیس اسبق این تشکیلات برای بازگشت دوباره به این عرصه پا به میدان گذاشت. تاج از منصور قنبرزاده و مهدی محمدنبی به عنوان نواب رئیس پیشنهادی نام برده است. او در حالی به میدان برمی‌گردد که مخصوصا در سال‌های پایانی کارش دوران پرحاشیه‌ای در این مسئولیت داشت. بی‌گمان بزرگ‌ترین داستان آن روزهای تاج، عقد قرارداد زیانبار با مارک ویلموتس بود؛ مربی بلژیکی که هزینه‌ای هنگفت روی دست فوتبال ایران گذاشت، یک پرونده حقوقی بسیار بزرگ از شکایت او به جا ماند و البته بدترین نتایج ممکن را به دست آورد. بعد از بالاگرفتن غائله ویلموتس بود که تاج ناچار به استعفا شد؛ هر چند گفته شد او ناراحتی قلبی هم دارد. دیروز و بعد از ثبت‌ نام این چهره در انتخابات، بسیاری از رسانه‌ها به این موضوع واکنش تند نشان دادند و همه این اتفاقات را مرور کردند. اصل مطلب اما چیز دیگری است؛ اینکه چرا فوتبال ایران باید اسیر یک دایره بسته از مدیران باشد؛ این یکی برود و آن یکی بیاید، آن یکی برود و این یکی برگردد؟
شاید گزاف نباشد اگر بگوییم فوتبال ایران به «سندروم بازگشت به گذشته» مبتلاست. در بحث مدیریت به‌وضوح این موضوع را می‌بینیم اما در عرصه فنی هم همین شرایط وجود دارد. در روزهایی که بحث عزل دراگان اسکوچیچ و انتخاب جانشین برای او وجود داشت، مدام نام‌هایی شنیده می‌شد که امتحانشان را پس داده‌اند. وقتی بحث مربی خارجی مطرح می‌شد، می‌گفتند کی‌روش یا برانکو. واقعا آیا همین دو مربی خارجی را در جهان داریم؟ چرا این‌ قدر مصر هستیم که به گذشته برگردیم و آزموده را بیازماییم؟ تا کی باید این اسم‌ها تکرار شوند؟ بین مربیان ایرانی هم اسم‌های پرتکرار، نفراتی مثل علی دایی یا امیر قلعه‌نویی و جواد نکونام بودند. دو نفر اول که قبلا هدایت تیم ملی را بر عهده داشتند و موفقیتی کسب نکردند، نفر سوم هم عمده وجاهتش را از شباهت به سبک کار کارلوس کی‌روش می‌گیرد. یعنی باز هم اگر دنبال نکونام هستیم، هدف‌مان پیاده‌کردن یک کپی از سرمربی پرتغالی است! علی دایی را همه ما دوست داریم و از صمیم قلب به وجودش افتخار می‌کنیم اما او از نظر فنی چه آورده‌ای برای فوتبال ایران داشته که دوباره بین گزینه‌ها مطرح می‌شود؟
متاسفانه نگاهمان روبه‌جلو نیست و عمده تنش‌ها و درگیری‌هایمان هم کهنه و قدیمی است. وقتی فوتبالی‌ها پشت هم نیستند و نمی‌توانند مدیریت این رشته ورزشی را به دست بگیرند، طبیعی است که مهدی تاج و امثال او بار دیگر به صحنه برمی‌گردند. در حوزه فنی هم انگار جسارت آزمودن ایده‌های نو را نداریم؛ بنابراین عجیب نیست که دو قطبی کی‌روش - برانکو تا لحظه مرگ این دو مربی و شاید حتی بعد از آن ادامه داشته باشد!»